W TROSCE O WSPÓLNY DOM

List Pasterski Episkopatu Polski

w liturgiczne wspomnienie św. Franciszka z Asyżu

4 października 2018 r.

Bracia i Siostry!

Odczytany dziś fragment Mateuszowej Ewangelii odsłania tajemnice Jezusowego serca. Jezus zaprasza nas do podjęcia powierzonych nam zadań razem z Nim. Ewangeliczne „jarzmo i ciężar” odnoszą się do obowiązków, jakie nakłada na nas prawo Boże. Jego jarzmem jest jednak przede wszystkim miłość, zarówno do człowieka, jak i całego dzieła stworzenia. Miłość to jedyna droga, dzięki której każde ludzkie serce pozwala nam odczuwać potrzeby i prawa innych jako własne. Logika miłości chroni nas przed egoistycznym podbojem stworzonego świata i stanowi filar, na którym opiera się trwałość ludzkich relacji oraz harmonia naszego współżycia ze światem stworzonym.

1. Jesteśmy odpowiedzialni za kształtowanie piękna świata stworzonego

Godność człowieka powołanego do życia w jedności z Bogiem i innymi stworzeniami stoi u podstaw jego odpowiedzialności za całe dzieło stworzenia. Psalmista rozważając wielkość człowieka mówi: „Uczyniłeś go niewiele mniejszym od istot niebieskich, chwałą i czcią go uwieńczyłeś. Obdarzyłeś go władzą nad dziełami rąk Twoich; złożyłeś wszystko pod jego stopy” (Ps 8, 5-7).

Człowiek na przestrzeni dziejów usłyszał Boże wezwanie z Księgi Rodzaju: „Czyńcie sobie ziemię poddaną” (Rdz 1, 28). „Z pomocą nauki i techniki, rozszerzył swoje władanie na niemal całą przyrodę i stale je poszerza” (Gaudium et Spes, 33). Często jednak ta działalność skażona jest ludzkim egoizmem. Dlatego też, jak pisze papież Franciszek w encyklice Laudato sì, ziemia – nasza siostra „protestuje z powodu zła, jakie jej wyrządzamy nieodpowiedzialnym wykorzystywaniem i rabunkową eksploatacją dóbr, które Bóg w niej umieścił. Dorastaliśmy myśląc – kontynuuje papież – że jesteśmy jej właścicielami i rządcami uprawnionymi do jej ograbienia. Przemoc, jaka istnieje w ludzkich sercach zranionych grzechem, wyraża się również w objawach choroby, jaką dostrzegamy w glebie, wodzie, powietrzu i w istotach żywych” (Laudato sì, 2).

Z naszej polskiej perspektywy w ostatnich latach dostrzegamy tę chorobę w zanieczyszczonym powietrzu. W tym zakresie statystyki są nieubłagane. Wśród 50 europejskich miast z najbardziej zanieczyszczonym powietrzem, aż 33 znajduje się w Polsce. Roczna liczba zgonów spowodowana tą sytuacją szacowana jest na prawie 40 tysięcy. Smog zabija. Niskiej jakości paliwa spalane w przestarzałych piecach, toksyczne spaliny będące efektem wzmożonego ruchu samochodów na zatłoczonych drogach, w powiązaniu z bezwietrzną pogodą doprowadzają do przekraczania nawet o kilkaset procent normy jakości powietrza. Smog jest czasami tak uciążliwy, że nawet przy zamkniętych oknach czujniki wewnątrz pomieszczeń wciąż wskazują na silne zanieczyszczenie powietrza, którym oddychamy.

Z nadzieją należy przyjąć wszystkie inicjatywy mające na względzie poprawę jakości powietrza. Ufamy, że programy ochrony powietrza, opracowane i wdrażane na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym, pomogą zmienić stopniowo obecną sytuację i poprawić ekologiczne warunki życia w naszym kraju. Wiemy jednak, że nawet najlepsze prawo nie przyniesie pożądanego skutku bez zaangażowania wszystkich, którzy za sprawę czystego powietrza są odpowiedzialni. Potrzeba środków materialnych, subwencji dla pragnących unowocześnić system ogrzewania, a których zwyczajnie na to nie stać. Trzeba przede wszystkim zdecydowanej postawy, nie tylko ze strony administracji państwowej i samorządowej wszystkich szczebli, ale też ludzi dobrej woli. Nikt nie powinien mówić, że to nie jego sprawa, bo wszyscy potrzebujemy czystego powietrza, aby żyć. Ostatecznie troska o środowisko naturalne, zwłaszcza zaniechanie troski o czystość powietrza to sprawa sumienia, które powinno być wrażliwe na sprawy ekologii.

2. Ekologia integralna i wezwanie do nawrócenia

Papież Franciszek w encyklice Laudato sì przypomina, że „wszystko jest ze sobą powiązane. Dlatego konieczne jest połączenie troski o środowisko ze szczerą miłością do człowieka i z ciągłym zaangażowaniem wobec problemów społeczeństwa” (Laudato sì, 91). Środowisko, którego integralną częścią jest powietrze, „jest dobrem publicznym, mieniem całej ludzkości i wszyscy są za nie odpowiedzialni. Ten, kto posiada jego część, ma ją jedynie po to, aby zarządzać nią dla dobra wszystkich. Jeśli tego nie czynimy, to bierzemy na swe sumienie ciężar zaprzeczenia istnieniu innych” (Laudato sì, 95).

To mocne przesłanie papieża dotyczące dobra wspólnego trzeba rozszerzyć na inne kwestie ekologiczne. Mimo, że od upadku gospodarki socjalistycznej w naszym kraju upłynęło już wiele lat, to jednak skutki braku poszanowania godności człowieka i dewastacji środowiska naturalnego z tamtego okresu wciąż dają o sobie znać. Zdegradowane tereny rolne i leśne, zniszczona wskutek szkód górniczych zabudowa, zapadliska tektoniczne, hałdy, zwałowiska, zatruta gleba, woda, zanieczyszczone powietrze – to wszystko świadczy o tym, że nie zawsze troszczono się właściwie o wspólny dom. Do dziś licznie rozsiane na terenie kraju – zwłaszcza w rejonach silnie uprzemysłowionych – „niewypały ekologiczne” zagrażają zdrowiu i życiu mieszkańców. Do tych niechlubnych pozostałości minionej epoki dołączają nowe zagrożenia. Niepohamowana chęć zysku przy braku wyobraźni popycha niektórych do czynienia z naszego kraju śmietniska Europy, które próbuje się potem prymitywnie likwidować, podpalając rękami „nieznanych sprawców”.

Zdajemy sobie również sprawę, że klimat podlega zmianom. Nie bez znaczenia jest też działalność człowieka, który wraz z rosnącą produkcją i konsumpcją przyczynia się do wzrostu stężenia gazów cieplarnianych. W związku z tym trzeba ograniczać szkodliwą dla środowiska działalność człowieka, umiejętnie gospodarować paliwami kopalnymi i rozwijać odnawialne źródła energii oraz uczyć oszczędnego korzystania ze źródeł energii. To zadanie spoczywa przede wszystkim na posiadających władzę polityczną, ekonomiczną i na kierujących szkolnictwem.

Ufamy, że 24. Sesja Konferencji Stron Ramowej Konwencji Narodów Zjednoczonych w sprawie Zmian Klimatu (COP 24), która w grudniu tego roku odbędzie się w Katowicach, pomoże zjednoczyć wysiłki wszystkich krajów w tej sprawie. Zachęcamy do modlitwy w tej intencji, aby Duch Święty przemieniał ludzkie serca, prowadząc je do zgody i jedności w trosce o nasz wspólny dom.

3. Nawrócenie ekologiczne czyli przemiana serca i sumienia

„Cała ludzkość wezwana jest do uświadomienia sobie konieczności zmiany stylu życia, produkcji i konsumpcji, by powstrzymać globalne ocieplenie albo przynajmniej wyeliminować przyczyny wynikające z działalności człowieka” (Laudato sì, 23). Do refleksji, której celem jest uwrażliwienie sumienia na kwestie ekologiczne, trzeba jeszcze dodać sprawy o wiele bliższe przeciętnemu odbiorcy tego listu. Warto spojrzeć na samego siebie i zapytać choćby o egoistyczny, konsumpcyjny styl życia, który grozi nam wszystkim, a ma swoje źródło w zapomnieniu o Bogu. Stworzenie bez Stworzyciela zanika – przypomina Sobór Watykański II (por. Gaudium et Spes, 36).

Pierwszą ofiarą tego zapomnienia jest zawsze sam człowiek, a po nim świat stworzony. Niepohamowane gromadzenie dóbr, wyzysk i niszczenie przyrody, znęcanie się nad zwierzętami, zaśmiecanie lasów, obrzeży dróg, oceanów, powietrza, przestrzeni kosmicznej, nadużywanie wszystkiego tego, co z Bożej ręki otrzymaliśmy – to niepełny katalog grzechów ekologicznych.

Grzech powtarzany tworzy specyficzny typ mentalności – „kulturę odrzucenia”. Według tego sposobu myślenia, „życie ludzkie, osoba nie są już postrzegane jako podstawowa wartość, którą należy szanować i chronić, zwłaszcza jeśli osoba jest uboga lub niepełnosprawna, jeśli nie jest jeszcze przydatna – jak dziecko mające przyjść na świat, lub już nie jest przydatna – jak osoba w podeszłym wieku. Ta kultura odrzucania sprawiła, że staliśmy się niewrażliwi również na marnowanie i wyrzucanie żywności, co jeszcze bardziej zasługuje na potępienie, kiedy w każdej części świata, niestety, liczne osoby i rodziny cierpią na skutek głodu i niedożywienia” (papież Franciszek, audiencja generalna, 5 czerwca 2013 r.).

Nie ulega wątpliwości, że kryzys ekologiczny, którego objawy zostały przedstawione w niniejszym liście jest problemem moralnym. Poznanie prawdy, rachunek sumienia z grzechów to pierwszy krok na drodze przemiany. W encyklice Laudato sì papież Franciszek stwierdził, że jako wierzący potrzebujemy „nawrócenia ekologicznego”, które stając się owocem spotkania z Jezusem, będzie zmieniało nasz stosunek do świata (por. Laudato sì, 217).

4. Odbuduj zrujnowany świat!

Najlepszym przykładem takiego nawrócenia jest Biedaczyna z Asyżu – św. Franciszek, którego dziś wspominamy w liturgii. Jego życie wiodło przez beztroską młodość i poszukiwanie własnej chwały aż do radykalnego nawrócenia. Doznawszy wewnętrznego upokorzenia przeżył duchową przemianę. Spotkał Chrystusa w trędowatym, a następnie w kościółku św. Damiana przyjął przesłanie Ukrzyżowanego, by „odbudować Kościół, który leży w ruinie”.

Miłość do Boga zaowocowała w jego życiu umiłowaniem ubóstwa, prostotą życia, bezinteresowną służbą innym i szczególnym stosunkiem do stworzonego świata. Nie utożsamiając przyrody z Bogiem, zauważał w stworzeniach owoc miłości, dobroci i piękna Stwórcy, i darzył je braterską miłością. Po otrzymaniu stygmatów Męki Pańskiej, napisał piękny hymn, w którym chwali Pana przez słońce, księżyc, wiatr, siostrę wodę, ziemię, która rodzi różne owoce, kwiaty oraz trawy. Dostrzegał Stworzyciela i stworzenie. W Boga wierzył, a stworzenie szanował, gdyż czuł się jego istotną częścią.

Drodzy Bracia i Siostry!

Oby przykład i wstawiennictwo św. Franciszka stały się dla nas zachętą do pracy nad sobą, do walki z naszym egoizmem i obojętnością na losy drugiego człowieka i świata.

Słowa wdzięczności należą się tym, którzy od lat zabiegają o ochronę środowiska. Niech Biedaczyna z Asyżu pomoże nam być dobrymi stróżami Bożego stworzenia, aby wspólny dom jakim jest ziemia, służył nam i przyszłym pokoleniom.

 

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi
obecni na 380. Zebraniu Plenarnym Konferencji Episkopatu Polski,

Płock, 25-26 września 2018 r.

 

 

List Konferencji Episkopatu Polski
zapowiadający obchody XVIII Dnia Papieskiego
pod hasłem „Promieniowanie ojcostwa”

 

 

I.

 

  Papież Franciszek w Orędziu na tegoroczny Wielki Post zwraca uwagę na zjawisko „stygnięcia miłości” i wymienia objawy, które zapowiadają to, niszczące życie duchowe, zjawisko:

  „Tym, co gasi miłość, jest przede wszystkim chciwość pieniądza, będąca korzeniem wszelkiego zła (1 Tm 6,10); jej następstwem jest odrzucenie Boga, a zatem szukania pociechy w Nim – wolimy nasze przygnębienie niż pokrzepienie Jego Słowa i sakramentów. To wszystko przeradza się w przemoc, obracającą się przeciwko tym, których uważamy za zagrożenie dla naszych „pewników”, jak nienarodzone jeszcze dziecko, chory starzec, gość będący przejazdem, cudzoziemiec, a także bliźni, który nie odpowiada naszym oczekiwaniom.

  Również świat stworzony jest milczącym świadkiem tego oziębienia miłości; ziemia jest zatruta przez odpady, wyrzucane niedbale i dla interesu; morza, które także są zanieczyszczone, muszą, niestety, kryć szczątki licznych rozbitków przymusowych migracji; niebiosa – które w zamyśle Boga wyśpiewują Jego chwałę – są poorane przez maszyny, które zrzucają narzędzia śmierci.

  Miłość stygnie również w naszych wspólnotach; w adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium starałem się opisać najbardziej ewidentne oznaki tego braku miłości. Są nimi: egoistyczna gnuśność, jałowy pesymizm, pokusa izolowania się i angażowania w nieustanne bratobójcze wojny, mentalność światowa, która skłania do zajmowania się tylko tym, co pozorne, osłabiając w ten sposób zapał misyjny.

 

  ” Drodzy Diecezjanie!

  Opisane przez papieża Franciszka fakty zdarzają się i w naszym Kościele, są obecne w naszym społeczeństwie; zauważalne i gorszące jest zwłaszcza „zaangażowanie w nieustanne bratobójcze wojny”, których skutki są odczuwalne w rodzinach, podstawowych komórkach społeczeństwa
i Kościoła. Z doświadczenia naszej małej Ojczyzny musimy jeszcze dodać zatruwanie powietrza, przez które lekceważone jest przykazanie: „nie zabijaj”.

 

  Bracia i Siostry! W cytowanym orędziu wielkopostnym Ojciec święty odpowiada także na pytanie: co robić?

  „Jeżeli zauważamy w sobie i wokół nas opisane przed chwilą oznaki, to właśnie Kościół, nasza matka i nauczycielka, wraz z niekiedy gorzkim lekarstwem prawdy, proponuje nam w tym okresie Wielkiego Postu słodki środek – modlitwę, jałmużnę i post.

  Gdy poświęcamy więcej czasu na modlitwę, pozwalamy naszemu sercu odkryć ukryte kłamstwa, którymi zwodzimy samych siebie, by ostatecznie szukać pociechy w Bogu. On jest naszym Ojcem i chce, abyśmy mieli życie.

  Praktykowanie jałmużny uwalnia nas od chciwości i pomaga nam odkryć, że drugi człowiek jest moim bratem – to, co mam, nie jest nigdy tylko moje. Bardzo bym chciał, żeby jałmużna stała się dla wszystkich prawdziwym, autentycznym stylem życia! Bardzo bym chciał, abyśmy, jako chrześcijanie, brali przykład z apostołów i widzieli w możliwości dzielenia się z innymi naszymi dobrami konkretne świadectwo komunii, jaką żyjemy w Kościele. Odnośnie do tego posłużę się napomnieniem św. Pawła, kiedy zachęcał Koryntian do zbiórki na rzecz wspólnoty w Jerozolimie: To przyniesie pożytek wam (2 Kor 8,10)”.

  Dotyczy to w sposób szczególny Wielkiego Postu, kiedy jesteśmy wezwani do ofiarności na rzecz funduszu misyjnego Ad Gentes, który wspomaga misjonarzy z Polski, a szczególnie w tym roku do wsparcia akcji „Śląskie dla Aleppo”. Jej celem jest pomoc dzieciom w tym doświadczonym wojną syryjskim mieście. Nie zapominajmy też o szansie i obowiązku przekazania 1 procenta na rzecz organizacji pożytku publicznego, a zwłaszcza na Caritas, która jest kościelną i parafialną akcją codziennej, skutecznej pomocy!

  Pamiętajmy ponadto, że „post odbiera siłę naszej przemocy, rozbraja nas i stanowi wielką okazję do wzrastania. Z jednej strony, pozwala nam doświadczyć tego, co odczuwają ludzie, którym brakuje nawet tego, co niezbędnie potrzebne, i których na co dzień dręczy głód; z drugiej strony, wyraża stan naszego ducha, złaknionego dobroci i spragnionego życia Bożego. Post nas przebudza, powoduje, że stajemy się bardziej wrażliwi na Boga i na bliźniego, budzi na nowo wolę posłuszeństwa Bogu, który jako jedyny zaspokaja nasz głód.”

  Papież apeluje do nas: „Zachęcam przede wszystkich członków Kościoła, aby z zapałem podjęli drogę wielkopostną, czerpiąc wsparcie z jałmużny, postu i modlitwy. Jeżeli niekiedy wydaje się, że miłość gaśnie w wielu sercach, nie jest tak w sercu Boga! On daje nam wciąż nowe okazje, abyśmy mogli znów zacząć kochać. (…) W noc Zmartwychwstania Pańskiego będziemy na nowo przeżywać sugestywny rytuał zapalenia paschału: światło, odpalone od nowego ognia, stopniowo rozproszy mrok i oświetli zgromadzenie liturgiczne. Niech światło Chrystusa, chwalebnie zmartwychwstałego, rozproszy ciemności naszych serc i umysłów, abyśmy wszyscy mogli na nowo przeżyć doświadczenie uczniów z Emaus; słuchanie Słowa Pana i karmienie się Chlebem eucharystycznym sprawi, że nasze serce będzie mogło znów płonąć wiarą, nadzieją i miłością”.

 

Drodzy Diecezjanie!

II.

 

  Z radością informuję, że dziś, w I niedzielę Wielkiego Postu, 10 alumnów Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach rozpoczyna tygodniowe rekolekcje, przygotowujące ich bezpośrednio do przyjęcia święceń diakonatu. Wraz z biskupami pomocniczymi udzielimy im święceń w sobotę 24 lutego, o godzinie 10.00, w trzech kościołach naszej archidiecezji: Trójcy Przenajświętszej w Chełmie Śl., Św. Józefa Oblubieńca NMP w Czerwionce-Leszczynach oraz Nawiedzenia NMP w Połomi.

  Serdecznie zapraszam do udziału w liturgii święceń diakonatu; w szczególności wspólnoty parafialne wymienionych parafii, a także młodzież szkolną wraz z katechetami, w tym kandydatów do przyjęcia sakramentu bierzmowania. Zapraszam zespoły służby liturgicznej, młodzież z Ruchu Światło-Życie i Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. Oczekiwana jest też obecność wiernych należących do wspólnot wspierających swą modlitwą kapłanów i nowe powołania.

  Modlitwie wszystkich diecezjan polecam przyszłych diakonów. Módlmy się także o nowe powołania do służby Ewangelii oraz za nasze Seminarium Duchowne. Starajmy się też usilnie o to, aby w rodzinach i wszystkich środowiskach wychowawczych panowała atmosfera życzliwości, wsparcia dla powołań i otwartości, sprzyjająca odczytywaniu Bożego powołania i udzielaniu na nie wielkodusznej odpowiedzi.
  Na owocne przeżywanie Wielkiego Postu wszystkim z serca błogosławię! Niech Duch Święty, którym jesteśmy napełnieni, rozpala w nas chrześcijańską miłość, abyśmy z zapałem podjęli wielkopostną drogę, czerpiąc wsparcie z jałmużny, postu i modlitwy!

 

 

† Wiktor Skworc
Arcybiskup Metropolita
Katowicki

Katowice, 14 lutego 2018 r.

Bracia i Siostry! Drodzy Diecezjanie!

   1. Rozpoczynamy nowy rok – 2018! Na jego progu słyszymy krzepiące słowa z Księgi Liczb: Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni swe oblicze nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie swoje oblicze i niech cię obdarzy pokojem. Cytowane słowa wyraźnie wskazują, że błogosławieństwo to aktywna, pełna zaangażowania i troski obecność Boga w życiu człowieka, rodziny, całego ludu. Błogosławieństwo Aarona i jego synów dla Izraela nabiera uniwersalnego charakteru i skierowane jest do każdego słuchacza Bożego słowa. Dlatego z wiarą wypowiadam je dzisiaj nad każdym i każdą z Was: Niech cię Pan błogosławi i strzeże!
   W pierwszy dzień nowego roku wpatrujemy się w postać Maryi Bożej Rodzicielki. Przeszło 2000 lat temu został posłany do Niej Anioł Pański i przyniósł Jej błogosławieństwo od Boga. Pozdrowił Ją słowami: Raduj się, Maryjo, łaski pełna, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami. „Błogosławiona” przez Pana jest osobą, w której działa Bóg. Aktywna obecność Boga w życiu Maryi zaczęła się w chwili Jej niepokalanego poczęcia. Łaska tej Obecności przygotowała Ją do odegrania roli dziewiczej matki Syna Bożego. Maryja, obdarzona przez Boga tak wielkim błogosławieństwem, rzeczywiście jest błogosławiona. Jest błogosławiona w każdej chwili swego życia. Ewangelia, której dzisiaj wysłuchaliśmy, opowiada o Niej, że patrząc na nowonarodzone Dziecię, słuchając pasterzy, zachowywała wszystkie te sprawy i rozważała je w swoim sercu.
   Święta Boża Rodzicielka nieustannie doświadcza aktywnej obecności Boga w sobie, w swym Synu, w swej rodzinie. Od pierwszej chwili rozmowy z aniołem Gabrielem okazuje całkowite zaufanie Bogu. Elżbieta otwarcie powie o Niej: Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana (Łk 1,45). To lekcja dla nas wszystkich: wierzmy w Boga i Jemu ufajmy. Maryja, kochająca Matka, zaprasza nas, byśmy jak Ona zaufali Bogu, pozwolili Mu się prowadzić w nadziei, że i w naszym życiu uczyni wielkie rzeczy i okaże nam moc ramienia swego (por. Łk 1,49.51).

Bracia i Siostry!
   2. W pierwszym dniu Nowego Roku szczególnie prosimy o łaskę i dar pokoju. W uroczystość Bożej Rodzicielki Maryi, którą obchodzimy jako Światowy Dzień Pokoju, papież Franciszek kieruje do nas orędzie rozpoczynające się słowami: Pokój wszystkim ludziom i narodom ziemi! Są to życzenia tego, co jest głębokim pragnieniem wszystkich ludzi i wszystkich narodów (…). Przyjmijmy je z otwartością w tym pierwszym dniu roku 2018! Niech pokój napełni nasze serca, rodziny, parafie,Ojczyznę i naszą Ojcowiznę. Módlmy się dziś wszyscy, aby dar pokoju stawał się udziałem całej ludzkiej rodziny!

   Razem z papieżem Franciszkiem wspominamy ponad 250 milionów migrantów na świecie, z których 22 miliony stanowią uchodźcy. Uchodźcy, jak stwierdził Benedykt XVI, to mężczyźni i kobiety, dzieci, młodzież, osoby w podeszłym wieku, którzy szukają miejsca, gdzie mogliby żyć w pokoju. Aby je znaleźć, wielu z nich jest gotowych ryzykować życie w podróży, która w wielu przypadkach jest długa i niebezpieczna, znosić trudy i cierpienia, pokonywać druty kolczaste i mury wzniesione po to, by trzymać ich z dala od tego celu.

   W jedności z całym Kościołem powszechnym będziemy 14 stycznia obchodzili Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy. Z tej okazji papież Franciszek ogłosił orędzie pod znamiennym tytułem: Przyjmować, chronić, promować i integrować imigrantów i uchodźców.

  Po tych słowach, które brzmią jak program, naszym chrześcijańskim obowiązkiem jest czynić to, co możliwe. A możliwe jest udzielanie uchodźcom modlitewnego wsparcia i materialnej pomocy w ramach działań Caritas Polska i Fundacji Papieskiej „Kościół w potrzebie”, które pomagają w środowiskach uchodźców w ich zagrożonych ojczyznach lub w krajach aktualnego przebywania. Niedawno wszystkie parafie archidiecezji katowickiej włączyły się w program pomocowy Caritas „Rodzina Rodzinie”, działający na rzecz rodzin w Syrii. Aktualnie – jako Kościół na Górnym Śląsku – zamierzamy zaangażować się w pomoc dzieciom w syryjskim Aleppo.

Drodzy Diecezjanie!
  3. W dniu dzisiejszym w parafiach archidiecezji katowickiej zbierane są materialne ofiary na rzecz Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego w Katowicach. Nade wszystko instytucja ta potrzebuje naszego modlitewnego wsparcia, aby prowadzona w mocy Ducha Świętego formowała kolejne pokolenia ofiarnych duszpasterzy do posługi wspólnocie Kościoła. Potrzebuje też nowych powołanych do tej posługi. Dlatego II Synod – wierny wskazaniu Jezusa Chrystusa: Proście Pana żniwa, aby posłał robotników na swoje żniwo – nakazuje nam wzmocnić to wołanie poprzez odnowienie nabożeństw w pierwsze czwartki miesiąca (por. Uchwały II Synodu Archidiecezji Katowickiej, nr 177), wzbogacając je świadectwem powołanych.
  Wszystkim dobrodziejom i darczyńcom wspierającym duchowo i materialnie Wyższe Seminarium Duchowne w Katowicach składam szczere Bóg zapłać! Serdecznie dziękuję za złożone dziś ofiary, które służą nie tylko utrzymaniu seminarium, lecz również umożliwiają prowadzenie koniecznych prac remontowych.
  Bracia i Siostry! Serdecznie Was proszę, trwajcie na modlitwie, aby nigdy nie zabrakło tych, którzy wielkodusznie odpowiedzą na wezwanie powołującego Jezusa Chrystusa: Pójdź za mną! Wspierajcie i ochraniajcie żeńskie i męskie powołania do życia według rad ewangelicznych, do wyłącznej służby sprawie Królestwa Bożego i Ewangelii.

Drodzy uczestnicy Eucharystii!
  4. Przed nami uroczystość Objawienia Pańskiego. To od niedawna dzień Orszaku Trzech Króli, organizowany z entuzjazmem przez tych, którzy wzorem ewangelicznych Mędrców ze Wschodu zmierzają do Betlejem. Przechodzą ulicami naszych miast, aby dzielić się radosną prawdą o narodzeniu Zbawiciela świata i prowadzić wszystkich do duchowego spotkania z Nim.
  Serdecznie zapraszam – zwłaszcza Rodziny – do udziału w Orszaku Trzech Króli w Waszych parafiach i miejscowościach 6 stycznia br. Zapraszam do wyjścia na drogi archidiecezji katowickiej, aby śpiewać kolędy i manifestować radość z bliskości Boga, który stał się Człowiekiem dla naszego zbawienia i został objawiony narodom. Niech ta procesja, symboliczne włączenie się w Orszak Trzech Króli, umocni wierzących, zbliży do Kościoła tych, którzy się od niego oddalili, pomoże znaleźć Boga tym, którzy Go szukają.
  Niech udział w marszu będzie złączony z uczestnictwem w Eucharystii w kościele parafialnym lub w katowickiej katedrze Chrystusa Króla o godz. 12.00. Po jej zakończeniu około godziny 13.30 sprzed katedralnego kościoła wyruszy katowicki Orszak Trzech Króli. Zapraszam do wspólnego dziękczynienia Bogu Ojcu za Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela, który daje nam Ducha Świętego!

Bracia i Siostry!
  5. Oby czas Nowego Roku 2018 był naznaczony działaniem Ducha Świętego, Jego darami i owocami Jego przemieniającej obecności: miłością, radością, pokojem, cierpliwością, uprzejmością, dobrocią, wiernością, łagodnością, opanowaniem (Ga 5,22).
Wszystkim Wam – uczestnikom dzisiejszej Eucharystii – i wszystkim mieszkańcom archidiecezji katowickiej błogosławię i znakiem ojcowskiego błogosławieństwa znaczę każdy dzień nowego roku: w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

 

 

 

Drodzy Bracia i Siostry!

  Dnia 6 stycznia 1998 roku, w uroczystość Objawienia Pańskiego, ksiądz arcybiskup Wiktor Skworc, Metropolita Katowicki, przyjął z rąk Ojca Świętego Jana Pawła II święcenia biskupie w bazylice świętego Piotra w Rzymie.
  Serdecznie zapraszamy wszystkich do wspólnego dziękczynienia w 20. rocznicę tego wydarzenia. Modlitwę dziękczynną, wyrażającą naszą jedność z pasterzem Kościoła katowickiego, włączmy do Mszy świętych sprawowanych w sobotę 6 stycznia 2018 roku w naszych kościołach i kaplicach.
  Zapraszamy także kapłanów, osoby konsekrowane i przedstawicieli wspólnot parafialnych do uczestnictwa w tym dniu w uroczystej Mszy świętej dziękczynnej, która będzie sprawowana pod przewodnictwem Księdza Arcybiskupa w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach o godz. 12.00.
  Niech Pan, hojny dawca łask i charyzmatów, błogosławi Metropolicie katowickiemu, który od 20 lat spełnia pasterską posługę w Duchu Świętym, a także całej archidiecezji, ludziom i wspólnotom, jednoczącym się w wyznawaniu wiary i budowaniu Królestwa Bożego na naszej Ziemi.

 

† Marek Szkudło         † Adam Wodarczyk
Wikariusz Generalny       Wikariusz Generalny